Recensie A Touch of Bill Evans door Michael Hasted
Voor moderne jazzliefhebbers wordt de naam Bill Evans met een zekere eerbied uitgesproken; voor de Delftse gitarist Erwin Beijersbergen is de Amerikaanse pianist al ruim dertig jaar een inspiratiebron. Evans, die in 1980 overleed, is misschien niet zo bekend bij het grote publiek, maar hij werd algemeen beschouwd als een van de grootste jazzpianisten aller tijden. Toen Beijersbergen hem voor het eerst hoorde, was er meteen een klik. Ze deelden dezelfde liefde voor klassieke muziek – Chopin, Debussy en Bach en voor Beijersbergen creëerde Bill Evans dezelfde goddelijke ervaring als Bachs Kunst der Fuge, Wohltemperierte Klavier en de Matthäus Passion.
Maar als Beijersbergen een eerbetoon aan Evans wilde brengen, had hij een probleem: Evans speelde en componeerde voor piano, Beijersbergen is gitarist. Het was dus geen gemakkelijke taak om de achtentachtig noten van een piano te transponeren voor het veel kleinere bereik van een gitaar. Maar door de jaren heen is Evans’ muziek diepgeworteld geraakt in de psyche van Beijersbergen – hij begrijpt het niet alleen, hij voelt het en leeft er mee, dus de problemen van de transpositie waren louter technisch en daarom overkombaar.
Hoe goed de overgang van ivoren toetsen naar draadsnaren is gelukt, blijkt uit het album A Touch of Bill Evans van het Erwin Beijersbergen Trio. Hoewel de streamingversie al een tijdje beschikbaar is, viel gisteravond de formele lancering van de vinyleditie samen met de drieënveertigste verjaardag van het overlijden van de pianist. Voor Beijersbergen is er al jaren aan dit album gewerkt en de release ervan betekent een droom die uitkomt.
Nu moet ik bekennen dat ik geen liefhebber ben als het om Bill Evans gaat, maar ik kan me niet voorstellen dat het origineel significant beter zou zijn dan de vertolking van Beijersbergen. Zijn gitaarspel is subliem, niet alleen technisch onberispelijk maar ook emotioneel prikkelend en bevredigend. Hij leidde ons nummer voor nummer door het album en speelde een aantal van Evans’ bekendste nummers, waarbij Time Remembered een van de hoogtepunten was.
Eén van de dingen die Beijersbergen aantrok in het oorspronkelijke trio was het feit dat de bas en drums er niet alleen waren voor de begeleiding, maar de vrije loop lieten om naast en met Evans te improviseren. Gisteravond demonstreerden de andere muzikanten de waarde van het kunnen bijdragen van meer dan alleen een ritmesectie. Harry Emmery op bas speelde ongelooflijke muziek, waarmee hij aantoonde dat de contrabas in de juiste handen net zo energiek en flexibel kan zijn als elk instrument dat je maar wilt noemen. René Winter slaagde erin ontspannen en robuust tegelijk te zijn. Zijn spel was helder en eenvoudig, waardoor iedereen op het goede spoor bleef, maar zijn paar solo’s lieten horen dat drummen niet luid en opdringerig hoeft te zijn om effectief te zijn.
Een aantal nummers werd het Trio aangevuld met Pieter van Santen op piano, wat veel aan het geheel toevoegde. En alsof een trio plus één nog niet genoeg was, werden we ook getrakteerd op twee nummers van Sarah Luïz, een zangeres wiens donkere, verleidelijke stem beelden opriep van een rokerige Parijse jazzkelder in de jaren vijftig.
Na het laatste nummer stond het grote, deskundige en enthousiaste publiek in de oude Sigarenfabriek in een donker steegje op de Brabantse Turfmarkt in Delft op de been en eiste meer en toen de muziek eindelijk stopte, was Erwin Beijersbergen druk bezig met het signeren van de hoezen van het uitstekende A Touch of Bill Evans.
Michael Hasted 16 september 2023
Foto door en © Michael Hasted 2023